اثر ترکیبی تمرین استقامتی و دوزهای مختلف آتورواستاتین بر تغییر شکل ساختاری قلب پس از انفارکتوس میوکارد در موش های صحرایی نر

مقدمه: استاتین ها و فعالیت ورزشی هر دو دارای اثرات سودمندی در پیشگیری از بیماری های قلبی- عروقی هستند. با این حال، مصرف طولانی مدت داروهای استاتینی به ویژه در دوزهای بالا دارای اثرات جانبی نامطلوبی است. پژوهش حاضر با هدف بررسی اثر ترکیبی تمرین استقامتی و سه دوز داروی آتورواستاتین بر تغییر شکل ساختاری قلب پس از انفارکتوس میوکارد در موش های صحرایی نر صورت گرفته است. مواد و روش ها: 75 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار ( با وزن 250-210 گرم) به طور تصادفی به 9 گروه کنترل کاذب (شم)، کنترل، تمرین استقامتی، آتورواستاتین (5، 10 و 15 میلی گرم/کیلوگرم) و تمرین + آتورواستاتین (5، 10 و 15 میلی گرم/کیلوگرم) تقسیم شدند. انفارکتوس میوکارد به وسیله تزریق زیرجلدی ایزوپرنالین (mg/kg 150) در دو روز متوالی القاء شد. مداخله دارویی و تمرین استقامتی 2 روز پس از انفارکتوس میوکارد شروع و به مدت 4 هفته ادامه یافت. جهت بررسی آسیب نکروزی و میزان بافت فیبروزی به ترتیب از رنگ آمیزی هماتوکسیلین- ائوزین و تری کرم ماسون استفاده شد. نتایج: ترکیب تمرین استقامتی و دوزهای مختلف داروی آتورواستاتین باعث کاهش معنی دار میزان آسیب نکروزی و بافت فیبروزی در مقایسه با گروه کنترل گردید (01/0>p). تمرین ورزشی استقامتی به تنهایی تغییر معنی داری در میزان آسیب نکروزی ایجاد نکرد اما باعث افزایش معنی دار بافت فیبروزی (001/0>p) در مقایسه با گروه کنترل گردید. دوزهای مختلف داروی آتورواستاتین به تنهایی باعث کاهش معنی دار میزان آسیب نکروزی در مقایسه با گروه کنترل گردید (001/0>p)، اما اختلاف بین این گروه ها و گروه کنترل از نظر میزان بافت فیبروزی تنها در دوز 15 میلی گرم/کیلوگرم از لحاظ آماری معنی دار بود (001/0>p). نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که ترکیب تمرین استقامتی و دوزهای مختلف داروی آتورواستاتین در بهبود شاخص های آسیب قلبی ناشی از انفارکتوس میوکارد مؤثرتر از تمرین و دارو به تنهایی می باشد. با این حال، استفاده از تمرین استقامتی در کنار درمان دارویی نمی تواند باعث کاهش دوز مصرفی آتورواستاتین گردد.